De kleur van je hart

rie vrouwen komen elk op hun eigen manier in aanraking met vooroordelen. Als hun levens samenkomen, ontdekken ze meer over zichzelf dan ze ooit hadden kunnen vermoeden. Camille, moeder van drie, is tegen de fusie van twee scholen, omdat er dan gekleurde kinderen op ‘hun’ scholengemeenschap komen, die uit voornamelijk witte kinderen bestaat. Anaya wordt lerares op de nieuwe school en loopt al snel tegen problemen aan vanwege haar huidskleur. Jen adopteert een meisje uit Liberia, maar haar droom om moeder te worden verandert al snel in een donkere wolk. De spanning in de gemeenschap stijgt en Camille, Jen en Anaya doen er alles aan om hun geliefden te beschermen en hun standpunt te verdedigen – maar tegen welke prijs? Katie Ganshert www.KokBoekencentrum.nl  \r \f \n \r 10-12-18 18:39 De_kleur_van_je_hart_GANSHERT_druk1_binnenwerk_proef2.indd 18 champagne hieven om te toosten op 21 gelukkige huwelijksjaren. rant. Niet toen ze op het hun zo bekende menu keken en hun glazen - luid haar niet meer los. Niet tijdens de zwijgzame rit naar het restau - van omvallende dominostenen. Om een of andere reden liet het ge Net toen ze een voet in de garage zette, hoorde ze het kletteren ‘Ik kom al.’ ‘Camille,’ verzuchtte Neil. En zorg dat ze het alarm aanzet.’ beiengeur van haar shampoo op, en uisterde: ‘Lief zijn voor je zusje. - Camille drukte een kus op haar voorhoofd, snoof de zoete aard Paige leek tevredengesteld. ‘Beloofd.’ ‘Beloofd?’ ‘Morgen, meisje. Dan kijk ik de hele lm met je.’ achternaliep. ‘Mag ik dan een stukje van de lm zien?’ vroeg Paige, die hen redden zich heus wel.’ de voordeur, begeleid door de bekende geur van zijn aftershave. ‘Ze Neil sloeg zijn arm om Camilles middel en dirigeerde haar naar impliceerde, terwijl in werkelijkheid eerder het tegendeel het geval was. woord alsof die leeftijd eindeloze niveaus van volwassenheid en verstand .’ Ze benadrukte het laatste zestien ‘Maaam,’ zuchtte Taylor, ‘ik ben YouTube. Absoluut niet.’ ‘Vergeet niet het alarm aan te zetten, zodra we weg zijn, en geen Taylor keek haar vermoeid aan. etensresten achter in zijn beugel, en als hij niet ost, krijgt hij gaatjes.’ moet zijn tanden ossen voor het slapengaan. Er blijven allemaal al gehad. Laat je niet verleiden nog een dosis te geven. En Austin naamd de leiding had. ‘Ze heeft haar medicijn met kauwgumsmaak - Camille schudde haar hoofd en keek Taylor weer aan, die zoge kin. ‘Alsjebliiieeeft?’ ik was zelfs niet een beetje bang.’ Ze vouwde haar handen onder haar ‘Niet, ben ik niet. Niet meer! Ik heb het bij Faith thuis gezien, en bent bang voor de vliegende apen.’ ‘Liefje, het is te laat om nu nog aan een lm te beginnen. En je zien.’ tovenaar van Oz De ‘Maar mam, ik wil echt  10-12-18 18:39 De_kleur_van_je_hart_GANSHERT_druk1_binnenwerk_proef2.indd 17 het blad. Paige klauterde ondertussen van de kruk en stootte weer tegen ze weer ziek wordt.’ ‘Zorg dat je zus niet later dan acht uur in bed ligt. Ik wil niet dat Taylor keek verveeld op. ‘Taylor,’ zei Camille. geslagen terwijl ze druk in de weer was met haar telefoon. een hoek van de bank hing, het ene dunne been over het andere Ze pakte haar tas en keek de woonkamer in, waar hun oudste in zeven uur.’ ‘Camille.’ Neil wees op zijn horloge. ‘Onze reservering was voor met veel precisie op zijn plek. stenen te beginnen.’ Austin pakte weer een dominosteen en zette die Dat heet een kettingreactie, Paige, en die hoeft niet met een van deze ‘Je stootte net tegen het blad, en daar staan de dominostenen op. ‘Maar ik raak helemaal niets aan!’ je achteruit, schatje,’ zei Camille. ‘Paige!’ blafte Austin. krukken bij het eiland klom en daarbij tegen het blad stootte. ‘O! Mag ik ze omver tikken?’ vroeg Paige, terwijl ze op een van de ingewikkeld patroon. dominostenen op het kookeiland zat op te stapelen, rij na rij in een en haastte zich de muziekkamer door, de keuken in, waar Austin Camille liet haar voeten in een stel beigekleurige pumps glijden nemen?’ ‘Ik ben Taylors houding zat. Kunnen we van allebei ontslag kwaad om haar reactie? – een carrière waarop hun hele levensstijl gebaseerd was. Was hij echt Alleen had hij niet ‘regen’ gezegd. Hij was blijkbaar zijn werk zat Ik kan de regen niet meer zien. iets onschuldigs als het weer had. over wat hij op weg naar de douche had gezegd met een terloopsheid alsof hij het –iets Neils opmerking die ochtend toen hij van tness terugkwam En ja, misschien was ze nog steeds een tikkie geïrriteerd door in de vreugde. zou bot zijn geweest als Camille was weggelopen zonder te delen  10-12-18 18:39 De_kleur_van_je_hart_GANSHERT_druk1_binnenwerk_proef2.indd 16 van de bespreking aangegrepen voor haar grote mededeling. Het over het voorval in de kleedkamer en Rebecca Yates had het eind niet haar schuld dat die uitliep. Kathleen was nog steeds van slag middag na de vergadering op tijd naar huis te komen, maar het was om geen irritatie te voelen bij zijn irritatie. Ja, ze had beloofd die rits dicht en trok de huid om haar mond strakker. Het was moeilijk lippen op elkaar, liet de lippenstift in haar handtas glijden, deed de ‘Ik moet alleen nog mijn schoenen aantrekken.’ Ze perste haar ‘Ben je nou eindelijk klaar?’ voeg hij licht geïrriteerd. dat eigenlijk niet bij hem paste. fortuinlijk accessoire waarvan hij dacht dat het hem goed stond, maar - stijl waren geweest die hij een tijdje had willen proberen – een on extra kilo’s die hij de afgelopen tien jaar had meegedragen enkel een op Brown ging studeren. De transformatie voltrok zich rap, alsof de toen hij en Camille elkaar leerden kennen en hij met een roeibeurs wel het lijf uit zijn studententijd terug, het lijf dat hij had gehad kere haar zouden terugbrengen. Dat gebeurde niet. Maar het bracht - erop alsof veel lichaamsbeweging en een paleodieet zijn dikke don erop die alleen anderen in die sportstudio snapten. Hij stortte zich lachen. Hij had zelfs een T-shirt gekocht met zo’n auwe sportgrap - en was veranderd in een van die mannen die hij vroeger had uitge Maar de volgende dag had hij zich bij de tnessstudio aangemeld De foto was gewoon vanuit een slechte hoek genomen. Dat was hij niet. afgrijzen gevraagd: ‘Ben ik echt zo kaal?’ had gemaakt toen hij de kaarsjes op zijn taart uitblies, had hij vol 47e verjaardag gevierd. Bij het zien van de foto die Camille van hem ze de laatste tijd vaker. Tweeënhalve maand geleden hadden ze Neils In de spiegel zag ze haar man en ze keek nog eens goed. Dat deed Een klop op de deur achter hen. zich dichter naar de spiegel toe zodat ze niet uitschoot. ‘Dat is misschien een tikje overdreven, denk je niet?’ Camille boog ‘Wil je mijn tiara lenen?’ stift. Paige was duidelijk aan het vissen. - Camille glimlachte naar haar en draaide de dop van haar lippen ‘Je oorbellen zijn echt geweldig.’  10-12-18 18:39 De_kleur_van_je_hart_GANSHERT_druk1_binnenwerk_proef2.indd 15 ‘Dank je wel, liefje.’ boven de tegels bungelden. ‘Je jurk is mooi.’ handen erop en duwde zichzelf omhoog, zodat haar blote voeten Haar dochter kwam overeind en liep naar de toilettafel, legde haar woord dat ze niet de oudste, maar de wijste was. - de oudste moeder van allemaal was. Camille had grappend geant school hadden verzameld, bleef Paige er maar op wijzen dat Camille - Toen de kinderen zich ongeveer twee jaar geleden bij de kleuter Camille grinnikte. Net als zijzelf had Paige een goed geheugen. ‘Niet oud, mama. Wijs,’ grapte Paige. sprong terug op zijn plek. ‘Je moeder wordt oud.’ echt een lijn geëtst in haar huid. Ze liet haar gezicht los. De rimpel ze haar hele leven gefronst had, maar nu, op haar 43e, leek er toch boog zich dichter naar de spiegel toe. Ze had toch niet het idee dat ‘Ik reis terug in de tijd, naar een land zonder rimpels.’ Camille kleertjes en accessoires lagen verspreid over de vloer naast zich. rug. Ze stopte even met het borstelen van het haar van haar pop; favoriete kattenpyjama, haar frisgewassen haren golfden over haar ‘Wat doe je?’ vroeg Paige. Ze zat op het badkamerkleedje in haar en toen verdween. Kon ze haar gezicht maar altijd zo houden. in de spiegel hoe de frons tussen haar wenkbrauwen opgerekt werd Camille Gray legde haar handen tegen haar slapen en trok. Ze keek hart rechtstreeks in het oor van het meisje. en nog eens en nog eens. Jen goot de woorden met alle liefde uit haar Dat waren de woorden die ze tegen haar uisterde – en nog eens En Jen zou haar nooit, nooit meer laten gaan. Haar dochter was thuisgekomen. Haar gebeden beantwoord. De nachtmerrie was voorbij. tegen zich aan. ziel leek te komen, kwam Jen overeind en drukte het kleine meisje beentjes om Jens middel. Met een snik die uit het diepst van haar terwijl Jubilee haar smalle armpjes om haar nek sloeg en haar dunne  10-12-18 18:39 De_kleur_van_je_hart_GANSHERT_druk1_binnenwerk_proef2.indd 14 bijna achterover. Maar net niet helemaal. Ze absorbeerde de impact Jens wachtende armen in. Hun lichamen botsten op elkaar, Jen viel hal door. Met een hand op de band van haar spijkerbroek rende ze zo drie jaar zo liefhad. Jubilee aarzelde heel even, maar rende toen de Nick uisterde iets tegen het meisje dat Jen vanaf een afstand al niet langer in staat haar eigen gewicht te dragen, zakte op haar knieën. Leah liet Jens arm los en sloeg een hand voor haar mond. En Jen, Nick wees haar kant op. Het kleine meisje keek op. vorm. Ze staken hun bordjes in de lucht en begonnen te juichen. Het cluster van familie en vrienden naast haar veranderde van Nick keek haar aan, over de hoofden van al die mensen heen. Hand in hand. Haar dochter. En zij. Want daar was hij. Opeens kneep Leah in haar arm. werd door een man met de bouw van een rugbyspeler. zuurstoftank en een pet van Wake Forest op zijn hoofd, die geduwd Hello Kitty-rugzak op haar rug. Een man in een rolstoel met een koer. Een Aziatisch stel met een klein meisje tussen hen in met een - hen af kwamen lopen. Een oudere vrouw met een gebloemde rol Leah stond op haar tenen en bestudeerde alle reizigers die nu op Haar ogen speurden de menigte af. Ze hoefden enkel nog de terminal door te lopen, de ontvangsthal in. gedachten. Nick en Jubilee waren in Dulles al door de douane gegaan. armen klam van het zweet, haar hoofd tollend van alle half gevormde - de andere hupte, haar ademhaling oppervlakkig en snel, haar onder vasthouden. Leah had haar stevig beet, terwijl Jen van de ene voet op Met Leahs harde, ronde buik tussen hen in bleven de twee elkaar Welkom thuis, Jubilee! bordjes in de aanslag. mensen die er wel waren, met ballonnen in de hand en zelfgetekende hen te denken en richtte in plaats daarvan al haar aandacht op de  10-12-18 18:39 De_kleur_van_je_hart_GANSHERT_druk1_binnenwerk_proef2.indd 13 Niemand zei iets over de twee die er niet waren. Jen weigerde aan eigen moeder – haar tot tranen geroerde en opgewonden moeder. jonge kinderen, vrienden uit de kerk, Jens schoonfamilie en haar In het feestelijke groepje bevonden zich Leahs man en hun twee We stappen nu uit het vliegtuig. ze toch echt hier. Nicks berichtje was het bewijs. voor weer een tegenvaller, want die kwam er altijd. Maar nu stonden kocht, voor een veel jonger kind waren – had Jen zich schrap gezet - meisje zou passen, omdat alle kleren die ze in het begin hadden ge voor de komende tijd regelde en kleding bracht die een zevenjarig De afgelopen twee dagen – terwijl Leah telefoontjes pleegde en eten timed had met het nieuws, had ze een deel van haar hart afgesloten. deed haar spieren trillen. Sinds Nick haar twee dagen geleden geface De adrenaline pulseerde door haar aderen, greep haar kaken beet, Ze kreeg een brok in haar keel – een hete, dikke bal van emoties. Maar in het echte leven. Niet alleen in theorie. Niet alleen op papier. eindelijk moeder worden. vreselijke onbekende en het gevecht van haar leven, zou Jen dan Na al het verlies en al het wachten en alle bureaucratie, na het Het was zover. En met dat ene woord kwamen de tranen. ‘We,’ uisterde Leah. gelijke emoties van de afgelopen drie jaar. - uit–een die alle gebeden herbergde, alle hoop, alle moeilijke, onmo gelezen, pakte haar arm en de twee wisselden een ademloze blik - Jens beste vriendin, die het berichtje over haar schouder had mee . We stappen nu uit het vliegtuig haar polsslag verder omhoog. De telefoon in Jen Covingtons zweterige handpalm trilde en stuwde me zo.’ hij opkeek, leken zijn ogen net zo getroebleerd als haar ziel. ‘Het spijt Marcus stond op de veranda; hij had een pet in zijn handen. Toen  10-12-18 18:39 De_kleur_van_je_hart_GANSHERT_druk1_binnenwerk_proef2.indd 12 om haar autobanden. deur schuifelde, plensde het van de regen. Er vormden zich poeltjes - het regende en op dat moment, terwijl zij als een robot naar de voor die herinnerde aan alles wat ze verloren hadden. De pijn was erger als baan had. Ze vond ook de doe pijn in haar enkel vreselijk, omdat g een ó Anaya knikte – ze vond het vreselijk dat haar moeder n gaf een kneepje in Anaya’s arm. ‘Ik moet me voor mijn werk omkleden,’ verzuchtte mama en ze ‘Tuurlijk.’ ‘Ik moet naar de salon. Kun je voor me op Abeo passen?’ ‘Dank je.’ stak haar hoofd om de deur. ‘Nou, hij ziet er eigenlijk net zo uit als jij.’ ‘Hebben jullie weer eens ruzie, want hij ziet eruit alsof…’ Tante Trill Haar maag veranderde in een steen. ‘Hé, Anaya!’ riep tante Trill door de gang. ‘Marcus aan de deur.’ Mama legde een hand tegen Anaya’s wang, fronste. ‘Meisje?’ De deurbel. Er was iets heel erg mis. Ze was niet in orde. , wilde ze zeggen. Nee rook naar ziekenhuiseten en vermoeidheid. ‘Alles in orde?’ Mama deed een stap naar voren en sloot Anaya in haar armen. Ze Een gedenkwaardige dag die je niet hoorde te vieren. Gisteren. zwaar van de emoties. Zo’n onopvallend woord. Toch bleef het tussen hen in hangen, Gisteren. Maar dat deed ze niet. ‘Ik heb je gisteren niet gezien.’ Mama’s gezichtsuitdrukking werd zachter, alsof ze het begreep. ‘Hoofdpijn.’ slaap verkreukeld was, maar keurig opgemaakt. ‘Ben je ziek?’ mama binnenkwam. Haar blik schoot naar het bed, dat niet door Ze liep weg bij de deur, de duisternis van de kamer in, net toen ‘Anaya!’ Het verdriet kwam als een golf – plotseling en overweldigend. ‘Het is zijn school niet meer, Trill.’  10-12-18 18:39 De_kleur_van_je_hart_GANSHERT_druk1_binnenwerk_proef2.indd 11 ‘En van zijn vaders school?’ en hij moet weg bij die jongens.’ broodjes uit een ziekenhuiscafetaria. ‘Darius heeft uitdaging nodig dat het oma’s zelfgebakken kaneelbroodjes waren, in plaats van oude witte papieren zak. Naar zijn gezicht te oordelen, zou je denken mijn zoon tussen wal en schip valt.’ Mama overhandigde Abeo een rijker dan Oprah Winfrey. Ik ga niet een beetje staan toekijken hoe ‘Het kan me niet schelen of ze roze zijn met paarse stippen en een school te krijgen boordevol verwende, witte kindertjes.’ gewikkeld in een zijden sjaal. ‘Je vecht wel erg hard om je zoon naar overeind, haar gezicht letterlijk getekend door de slaap, haar hoofd aan de telefoon ‘hmm’ en ‘uh-huh’, en hing toen op. Tante Trill kwam Mama aaide hem over zijn hoofd, zei tegen haar gesprekspartner bij de deur zien. Abeo stak zijn hoofd in de lucht. Anaya kon hem vanaf haar plekje jongste een paar dagen hier. ‘Dat zeg ik. Ze moeten de wet volgen.’ bestrijding onder handen genomen en daarom logeerden zij en haar Dat was ook zo. Tante Trills appartement was door de ongedierte . Dit is niet jouw huis Mama trok een gezicht. Een dat duidelijk zei: ermee door de lucht. Met een kreun tilde tante Trill een lusteloze arm op en wuifde ‘We gaan niet verantwoordelijk zijn voor een gebrek aan scholing.’ gedrukt en haar stem klonk luid in de stilte van de vroege ochtend. Mama was thuisgekomen. Ze hield haar telefoon tegen haar oor Anaya gluurde door de kier van haar slaapkamerdeur. niet wat een moeder voor haar kind overheeft.’ denken dat ze ons zomaar kunnen negeren, dan beseen ze blijkbaar teert.’ Mama’s stem was tot in de slaapkamer te horen. ‘En als ze - ‘Onze kinderen hebben het recht op een school die goed pres De voordeur ging open. het duister als een Afrikaanse trommel in het oerwoud. Het kloppen van haar hart vormde het antwoord. Het bonkte in Wat is er gebeurd, Anaya? bekende geur inademde, die ze voorgoed zou associëren met spijt. cement – toen ze de mouw tegen haar neus drukte en de pijnlijk Ze ging op de rand van het bed zitten – haar lichaam voelde als nat  10-12-18 18:39 De_kleur_van_je_hart_GANSHERT_druk1_binnenwerk_proef2.indd 10 op haar bureautje legde en een mannensweater over haar hoofd trok. langs hen heen naar haar slaapkamer, waar ze de beker en handtas Ze legde haar vinger tegen haar lippen en sloop op haar tenen sleutel hadden hem blijkbaar gewekt. - ogen elke beweging volgde. Haar onhandige pogingen met de huis oude Abeo tussen haar en de rugleuning ingeklemd, die met heldere Tante Trill lag te dutten op de doorgezakte bank, met de vier jaar Het rook naar het avondeten van gisteren. Binnen was het stil. slot te draaien. ze hem opende. Ze had drie pogingen nodig om de deur van het uit de houder en stapte de koude regen in. De hordeur piepte toen Anaya pakte de tas, tilde de halfvolle beker koude tankstationkoe Het trillen van haar handen trok door naar haar armen. verdwijnen. Net als dit niet zomaar zou verdwijnen. zilveren glitter op de bodem van de tas vinden. Het zou niet zomaar gemaakt. De komende weken zou ze ongetwijfeld nog eindeloos deboek, evenals een glittertekening die een van haar leerlingen had - lerares. De tas was open en onthulde een hoekje van een scheikun toen ze begon aan de stage van haar opleiding tot haar had gegeven de nieuwe die haar moeder van de regen. Naast haar lag haar handtas, een hoek van dertig graden staan. Het enige geluid was nu het tikken Ze draaide de sleutel om in het slot en de ruitenwissers bleven in hij zijn bestek gebruikte. groep 3 zat, zou ze zich altijd herinneren hoe ze hadden getrild als van haar overgrootvader hadden gedaan. Hoewel hij stierf toen zij in Anaya Jones stilstond op de oprit. Haar handen trilden, net als die druppels uit over het glas. Het ritmische geluid vulde de auto, terwijl - De ruitenwissers piepten over de voorruit en smeerden de regen E E 1  10-12-18 18:39 De_kleur_van_je_hart_GANSHERT_druk1_binnenwerk_proef2.indd 9 als er een resulterende kracht op werkt. zal versnellen, vertragen of van richting veranderen : een voorwerp in beweging Eerste wet van Newton Deel I 10-12-18 18:39 De_kleur_van_je_hart_GANSHERT_druk1_binnenwerk_proef2.indd 8 Juanita Fine het nog horen. litielint en een grote rode vlek op haar groene gras resteerden, kon - Zelfs toen iedereen al weg was en alleen geel-zwart gestreept po Een gil die aanhield en aanhield en aanhield. jagend gegil boven al het overige geluid uit. pende voeten. En in die chaos steeg een bloedstollend, angstaan - Tafels vielen om. Flessen roze maïzena werden geplet onder stam De menigte stoof uiteen. Toeschouwers vertrapten haar pylonnen. het geluid en de verwerking ervan, dacht Nita ook dat het dat was. uitlaat van aan auto. Een moment lang, in die nanoseconde tussen Een alarmerende knal doorbrak de herrie, als de terugslag van de inspraakavond van afgelopen juli. Fine zich kon herinneren. Iets wat had geborreld sinds die vreselijke in Crystal Ridge was gebeurd, in elk geval niet voor zover Juanita en gebeurde er iets wat niemand kon negeren. Iets wat nog nooit Maar toen schoof de minutenwijzer van 16.22 uur naar 16.23 fanfare marcheerde gewoon door. De vrijwilligers bleven gewoon roze wolken de lucht in spuiten. De Niemand merkte haar op. De tutudragers holden gewoon verder. keuring die ze in zich had, alsof dat hen zou tegenhouden. Niet dus. - plantte haar handen in haar zij en keek de mensen aan met alle af Ze duwde haar voordeur open, liet de kakofonie haar huis in, Nu was het genoeg geweest. poederwolk. Nita mopperde toen haar oprit werd getroen door weer een roze gek. Stuk voor stuk. van hen – volgroeide, inke kerels – droegen een panty. Ze waren een regenboogkleurige tutu. Zelfs de jongens. Sterker nog, twee Om 16.22 uur naderde een groepje hardlopers, elk gestoken in hard op de drums werd geslagen. Gelukkig liepen die bij haar vandaan. van Crystal Ridge – marcherend in formatie, terwijl er ondertussen stralen op de hardlopers af. En vlak daarachter volgde dan nog de fanfare - hoofd hielden ze als trotse soldaten in de aanslag en schoten roze water Vlak erna volgden de waterpistolen. Jonge mensen met banden om hun grote, roze suikerspinwolken creëerden die als poeder weer neerdaalden. fels de ene na de andere plastic es pakten, de inhoud eruit persten en zo  10-12-18 18:39 De_kleur_van_je_hart_GANSHERT_druk1_binnenwerk_proef2.indd 7 - rriteerd toe, terwijl vrijwilligers aan twee lange ta ï En dus keek ze ge De meesten negeerden haar. een teen naar haar gazon uitstaken. ramen toekeek en tegen het kozijn tikte als toeschouwers ook maar en haar astmatische longen naar binnen joegen, waar ze vanachter de waren ook grote wolken roze poeder die de lucht vervuilden en haar anders. Niet alleen waren alle volwassenen in kostuums gehuld; er waagde geen gehoor te geven aan die bordjes. Maar dit jaar liep het huis te gaan zitten en met haar stok naar iedereen te zwaaien die het Ze was van plan geweest op de veranda aan de voorzijde van het Van het gazon blijven! waarop in grote letters stond: van een stapel feloranje pylonnen, waaraan ze bordjes had bevestigd Dit jaar had de politie van Crystal Ridge Nita eindelijk voorzien Want dat was het dus ook nog. Ze renden verkleed. . Chewbacca te leggen dat Chewbacca uit Star Wars haar rozenstruiken verpest had. De laatste keer was ze 27 minuten bezig geweest met een agente uit de plaatselijke politie om een klacht in te dienen. opgewekt over haar gazon stampten. En elk jaar weer belde ze naar dat er tientallen vrijwilligers esjes water uitdeelden aan mensen die Wat betekende dat er elk jaar harde muziek klonk voor haar huis en Elk jaar was het advocatenkantoor een van de grootste sponsoren. supermarkt aan de ene kant en een advocatenkantoor aan de andere. stenen huis precies op de hoek van Morton en Main stond, met een - verdieping hoge bak één bedoeld om haar te verjagen – omdat haar hardloopdag niets meer was dan een dekmantel –een samenzwering jectontwikkelaars zou verkopen. Soms vermoedde ze dat de jaarlijkse - en daarvoor van zijn vader, en ze zag niet in waarom ze het aan pro van de stad stond. Het was eerder het huis van haar vader geweest, Juanita woonde in het enige huis dat nog op het bedrijventerrein voor een schooldistrict dat toch al meer dan genoeg leek te hebben. plantten en mensen toejuichten die hardliepen om geld in te zamelen niet hordes mensen in haar voortuin, die klapstoeltjes op de stoep haar achternaam, want Nita vond eigenlijk nooit iets jn. Al helemaal Vrienden en familie noemden haar ‘Nita’ en maakten grappen over Iedereen, behalve Juanita Fine.  10-12-18 18:39 De_kleur_van_je_hart_GANSHERT_druk1_binnenwerk_proef2.indd 6 elk jaar verwachtingsvol naar uitkeek. Crystal Ridge Memorial Day-loop, een evenement waar de hele stad die tot de best presterende van Missouri hoorden. Zo ontstond de ze dat de opbrengst verdeeld zou worden onder de zeven scholen melde andere actieve moeders om zich heen. Gezamenlijk besloten - Ridge. Camille, die al jaren in de ouderraad van de school zat, verza op het nieuws – liepen de mensen van Crystal Ridge voor Crystal Het jaar erop – de aardbeving van Haïti was al lang niet meer zorgde Camille het euforische gevoel dat hoort bij een geslaagde klus. - De stadsloop van dat jaar leverde twintigduizend dollar op en be pjes met eten en een ambulance stand-by, want je weet maar nooit. - nue, precies tegenover de Pickle Pie Deli. Tentjes met water, kraam - T-shirts vastzetten. Een enorm spandoek bij de nish op Morton Ave getraind en andere zichtbaar minder goed, die startnummers aan hun zalige grijnzen. Volwassenen in alle soorten en maten, sommige goed - Stralende kinderen met Hoop voor Haïti-shirts en brede, geluk trast stonden met de beelden die tot diezelfde loop hadden geleid. - De media rond het evenement produceerden foto’s die in scherp con schonk de stad Crystal Ridge vijf maanden later zijn eigen stadsloop. mouwen op, verzamelde een team van vrijwilligers om zich heen en dus –hoewel ze nog nooit zelf in Haïti was geweest – stroopte ze haar niet gemaakt voor passiviteit. Als ze geraakt werd, kwam ze in actie. En Naar dat beeld had Camille Gray het langst zitten kijken. Ze was zijn armen gespreid in een gebaar van verlossing. verwoeste kerk overeind was blijven staan, met een witte Jezus erop, kindertjes onder het bloed, bedekt met as. Een kruis, dat voor een vloed. Levenloze lichamen, achtergelaten in het puin. Kleine, bruine zomaar omgevallen waren, maar platgewalst, als een zandkasteel bij uitgezonden, misten hun uitwerking niet. Hele gebouwen die niet cies te zijn, in 2010. Alle beelden die daarop door de media werden - Het begon allemaal met een aardbeving. Die van Haïti, om pre Proloog  10-12-18 18:39 De_kleur_van_je_hart_GANSHERT_druk1_binnenwerk_proef2.indd 5 leerlingen gesegregeerder dan in 1968. Aan het begin van de 21e eeuw was het onderwijs voor zwarte gescheiden onderwijs per denitie tot ongelijkheid leidt. In een unanieme beslissing stelde het Federale Hooggerechtshof dat 1896, die rassenscheiding van overheidswege legaliseerde, vernietigd. Op 17 mei 1954 werd de uitspraak in de zaak Plessy vs. Ferguson van Brown vs. schoolbestuur  10-12-18 18:39 De_kleur_van_je_hart_GANSHERT_druk1_binnenwerk_proef2.indd 4 100% chloor- en zwavelvrij gebleekt. zeker is dat de productie niet tot bosvernietiging heeft geleid. Ook is het papier papieren boek van deze titel is daarom gebruikgemaakt van papier waarvan het verantwoorde wijze met natuurlijke bronnen om te gaan. Bij de productie van het Uitgeverij KokBoekencentrum vindt het belangrijk om op milieuvriendelijke en Alle rechten voorbehouden. © Katie Ganshert, 2018 Group, a division of Penguin Random House LLC. Published by arrangement with WaterBrook, an imprint of the Crown Publishing bij WaterBrook. No One Ever Asked Oorspronkelijk verschenen onder de titel © 2004. De Bijbelteksten in deze uitgave zijn ontleend aan de Nieuwe Bijbelvertaling (NBV) 9, KokBoekencentrum Uitgevers, Utrecht © 201 www.kokboekencentrum.nl NUR 302 ISBN e-book 978 90 435 3089 7 ISBN 978 90 435 3088 0 Lay-out binnenwerk: Stampwerk Omslagontwerp: Wil Immink Vertaling: Marijne Thomas 10-12-18 18:39 De_kleur_van_je_hart_GANSHERT_druk1_binnenwerk_proef2.indd 3 KokBoekencentrum Uitgevers • Utrecht Vertaald door Marijne Thomas Roman De kleur van je hart Katie Ganshert 10-12-18 18:39 De_kleur_van_je_hart_GANSHERT_druk1_binnenwerk_proef2.indd 2 Claudia Rankine Het zit in je begraven; het heeft jouw vlees in zijn eigen kast veranderd. De wereld is verkeerd. Je kunt het verleden niet achter je laten. Voor mijn dochter – je hebt mijn wereld zo veel groter gemaakt rie vrouwen komen elk op hun eigen manier in aanrakingmet vooroordelen. Als hun levens samenkomen, ontdekken ze meer over zichzelf dan ze ooit hadden kunnen vermoeden. Camille, moeder van drie, is tegen de fusie van twee scholen, omdat er dan gekleurde kinderen op ‘hun’ scholengemeenschap komen, die uit voornamelijk witte kinderen bestaat. Anaya wordt lerares op de nieuwe school en loopt al snel tegen problemen aan vanwege haar huidskleur. Jen adopteert een meisje uit Liberia, maar haar droom om moeder te worden verandert al snel in een donkere wolk. De spanning in de gemeenschap stijgt en Camille, Jen en Anaya doen er alles aan om hun geliefden te beschermen en hun standpunt te verdedigen – maar tegen welke prijs? www.KokBoekencentrum.nl  \r \f \n \r